به نقل از «خبرآنلاین»

انحصار فروش بلیط سینمای ایران شکسته شد

تاریخ انتشار: ۱۳ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۲۹۱۸۰

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، مراسم رونمایی از سامانه بلیط فروشی «آی تیکت» با حضور هاشم میرزاخانی رئیس هیات مدیره و مدیرعامل موسسه سینما شهر، علی سرتیپی رئیس کانون پخش کنندگان سینمای ایران و منوچهر شاهسواری عضو شورای عالی سینما، محمدرضا صابری نایب رئیس انجمن سینماداران، سید مصطفی حسینی مدیرعامل موسسه بهمن سبز، حسین اسلامی رئیس هیئت مدیره نظام صنفی رایانه‌ای استان تهران، مهندس خلج مدیر عامل «اسنپ»، مهندس دولتخواهی از مدیران «تاپ»، مهندس طالب از مدیران «فام»، مهندسی ایماقیان از مدیران «آی گپ»، مهندس سخایی از مدیران «ایزی پی» صبح امروز (۱۳ آذرماه) در موسسه سینما شهر برگزار شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در این مراسم هاشم میرزاخانی گفت: موسسه سینما شهر به عنوان بازوی توسعه فنی و زیر ساخت سازمان سینمایی کشور، سابقه سی سال فعالیت داشته و زحماتی زیادی در بستر زیرساخت‌ سینما داشته است. این در حالی است که با توجه به رشد تکنولوژی، همگام با آن ملزم به ارائه برنامه‌هایی در زمینه توسعه این مهم هستیم.
وی افزود: در حال حاضر با توسعه فضای مجازی، بحث توسعه فروش از طریق فضای آی تی مطرح شده و به دنبال تعامل صنعت سینما با آی تی هستیم و با تفاهم ایجاد شده با اپلیکیشن‌هایی که بیش از ۱۵۰ میلیون نفر نصب دارند، فرصت مناسبی برای جذب مخاطب به سینما به وجودخواهد آمد.
میرزاخانی ادامه داد: با همکاری کلیه سامانه‌های بلیط فروشی، امیدواریم بتوانیم ضریب اشغال سینما را بالاتر برده و با حضور چشم گیر مخاطب در سینما مواجه شویم.
عضو شورای راهبردی اکران اضافه کرد: بستر فروش سینمای ایران به دنبال توسعه است و متاسفانه درحال حاضر ضریب اشغال سینمای ایران ۲/۵ درصد بوده و این رقم برای کشور فرهنگی ای چون ایران با هنرمندان متعدد و مردم هنر دوست آن در عرصه‌های مختلف تاسف‌آور است چرا که در سال ۱۴۰۱ کمتر از ۱۰ میلیون نفر به سینما آمده‌اند و اگر با برنامه ریزی های جدید، به فرآیند توسعه دست پیدا نکند، قطعا سینما متضرر خواهد شد.
مدیرعامل موسسه سینما شهر عنوان کرد: در سال‌جاری تنها ۲ فیلم ما به سود دهی رسیده و ۴ فیلم توانسته تنها هزینه‌های تولید خود را درآورد و مابقی فیلم‌ها حتی هزینه خود را جذب نکرده‌اند و این از نظر اقتصادی فاجعه محسوب می‌شود .
وی افزود: ما باید مخاطب را با سینما آشتی دهیم و با تعامل با سایر پتانسیل های موجود و تولید آثار در خور سینمایی این امر ممکن می‌گردد.
«آی تیکت» نیز بستری برای این اتفاق است. در حال حاضر تنها ۳ سامانه فعال برای بلیط فروشی سینمای ایران وجود دارد در حالیکه می‌بایست این امکان توسعه یافته و در دسترس عموم سامانه های حرفه ای قرار گیرد. این سامانه به عنوان ترمینال در کنار سمفا نسبت به‌ کنترل فروش و تجمیع و تسویه حساب‌ها در اسرع وقت اقدام نموده و زمینه رضایت خانواده سینمای ایران را مهیا می نماید.
میرزاخانی اظهار کرد: سامانه «آی تیکت» اتفاقی مبارک برای سینمای ایران است که منجر به توسعه سامانه‌های بلیط فروشی خواهد شد. ما به عنوان کشور در حال توسعه باید به دنبال رشد بوده و لازم است در حوزه دیجیتال تولید نیز قدم برداریم. این امر یکی از خواسته‌های جدی هنرمندان ما است و مستلزم آن همگامی هنر با صنعت دیجیتال خواهد بود.
در ادامه این مراسم منوچهر شاهسواری عضو شورای عالی سینما، افزود: آمار مخاطب سینما در سال‌جاری سطحی است و برای رهایی از این بحران نیاز به زمان است. گاهی بحران‌ها، خارج از اراده خود صاحبان کسب و کار است. در بستر بازارهای جدید اصل بر مشتری مداری است. نظام مشتری محور از ابتدا بر جهان جاری بوده و ما نیز با تغییر ماهیت حرفه ای و سرمایه ای به آن وابستگی مالی داریم.
وی ادامه داد: ما در تولید اثر نگران بازگشت سرمایه هستیم اما از افزایش مخاطب لذت می بریم و این خود بخشی از کسب و کار است که محدود به فروش صرف نیست.رضایت، تنوع و تکثر خدمات مهم تلقی می‌شود .
شاهسواری عنوان کرد: در وجه عمومی همه ما مشتاق و علاقه‌مند به جمعیت بزرگ هستیم و سینماداران از حضور جمعیت ،عکس العمل ها و خسارات ناشی از آن خوشحال هستند. امروز اگر کسب و کاری چون سینما موفق نباشد شما هم موفق نمی شوید. همانند آمازون که آن را را بازار می‌شناسید. که با کسب سلیقه مخاطب به بازار فیلم رسیده است. امیدوارم رابطه دوسویه مخاطب و سینما به کسب ذوق و سلیقه مشتری برسد که آن مستلزم سنجش مشتری مداری است .

وی ادامه داد: امروز با ۱۶۵ هزار صندلی در سینماها، تنها ۵درصد آن اشغال شده است در حالی که این میزان از مخاطب باید حداقل به ۴۵ درصد برسد.
عضو شورای عالی سینما اظهار داشت: من به عنوان تماشاگر این ماجرا ، حضور اپلیکیشن ها و فعالیت آنها را اجتناب ناپذیر می‌دانم چرا که این پیشرفت از دانش و سواد و اطلاعات نشأت می‌گیرد. اگر درک مفاهیم در این مدت شکل گیرد حتما بهره مند اصلی ما هستیم .نظام شبکه ای با استفاده از سینمای ایران و اتصال آن به بازار برای آینده کشور بازخورد خوبی خواهد داشت.
حسین اسلامی رئیس هیئت مدیره نظام صنفی رایانه ای استان تهران نیز گفت: در سایر صنایع نیز تغییراتی ایجاد شده است .ارتباط بین صنایع با فضای اطلاع رسانی برآیندی افزون از گیشه را در بر دارد. در همه کشورها انتقال محتوا منجر به خلوتی سینما از مخاطب نشده و فارغ از محتوای جذاب ، دسترسی مخاطب به امکانات اینترنتی را آسان کرده است . وی افزود: هر مجموعه ای به اندازه توان خود باید در دسترسی مخاطب به محتوا کمک کند. قطعا این اپلیکیشن ها منجر به استقبال بیشتر و جذب مخاطب، رونق سینماها و کمک به سرمایه گذاران و اقتصاد سینما خواهد شد .
همچنین به تجمیع اطلاعات مخاطبان نیز کمک کرده و تعامل دوسویه بین تولید کنندگان و مصرف کنندگان را افزایش می‌دهد. ما معتقدیم هر چه به ذائقه مشتری بیشتر کمک شود بازخورد بیشتری خواهد داشت .
در ادامه این مراسم تفاهم نامه ای ما بین سینماشهر با برنامه‌های پر کاربرد ایرانی از جمله اسنپ ،تاپ ،ایزی پی، فام، آی گپ ، روبیکا و.... امضا و از سامانه بلیط فروشی «آی تیکت» رونمایی شد.

۵۵۲۴۷

کد خبر 1702888

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: بلیت سینما سینمای ایران موسسه سینما شهر سینمای ایران بلیط فروشی عضو شورای آی تیکت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۲۹۱۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سینما بدون چهره کارگر ایرانی

این سوال مطرح است چرا از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری به راه انداختند، داستانی ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند و اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ - اخبار رسانه ها -

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، روز جهانی کارگر، روز ارزش‌گذاری و احترام به تلاش گروه فعال، زحمتکش و ارجمندی از بدنه اجتماع است که در صف مقدم تلاش برای حفظ استقلال اقتصادی کشور قرار دارند. کارگران، در هر صنف و رشته‌ای چه کارگران صنعتی، چه خدماتی و... تنها برای خود و تأمین معاش‌شان فعالیت نمی‌کنند، بلکه تلاش آنها در نگاهی بزرگ‌تر و کلی‌تر، برای همه جامعه است، آنها هستند که نبض اصلی تولید کشور را در دست دارند و بدون تلاش پیگیر و همواره آنان، نمی‌توان به شعارهایی از جنس جهش تولید دست یافت.

خارج شدن تولید از رکود و ارتقای آن نیازمند اجرایی‌شدن مجموعه‌ای از بایسته‌هاست. بخشی از این بایسته‌ها، البته اقتصادی و مدیریتی است. مسئولان باید برای مهار تورم و افزایش ارزش پول ملی تمهیداتی بیندیشند و در خصوصی‌سازی و واگذاری مراکز اقتصادی و کارخانه‌ها به شکلی عمل کنند که حقوق کارگران، ضایع نشود. با همه اینها، همه چیز اقتصادی نیست. بخش مهمی‌ از این مسأله، فرهنگی هم هست. ممکن است بگویید حقوق عقب افتاده کارگر را چه به فرهنگ؟! مسأله اینجاست که اگر فرهنگ تولید و تولیدگرایی، در سرزمین ما به‌خوبی ریشه کند، تولید و فعالان این بخش ارزش واقعی خود را خواهند یافت و تصویر کلی جامعه به سمتی خواهد رفت که یک تلاشگر در یک کارخانه، یک کارگر دلسوز و حرفه‌ای و یک کارفرمای حق‌گزار را به چشم سربازانی در میدان پیشرفت ملی خواهند دید و این گونه است که دیگر به‌راحتی نمی‌شود حقوق کارگر را به عقب انداخت و حق‌شان را خورد. بخشی از این فرهنگ‌سازی را باید هنرمندان کشور به‌دست بگیرند.
 
احتیاط در گفتن از کارگران
واقعیت این است که ادبیات کارگری در کشور ما دارای پیشینه‌ای قابل بررسی است. آثار نویسندگانی چون احمد محمود، علی‌اشرف درویشیان و محمد‌علی گودینی در این زمینه ارزش‌های ادبی و هنری دارد اما این شاخه از ادبیات داستانی ما خیلی زود زیر سایه ادبیات داستانی زبان‌گرا و نیز داستان‌های آپارتمانی رنگ باخت. از سوی دیگر سینمای ایران از همان نخست، چنان دور از فضای واقعی اجتماع بود که در پیش از انقلاب، کلاه مخملی‌ها در آن، چهره پررنگ بودند و در بعد از انقلاب هم بعد از چندین سال دوباره سینمای ما به گنده لات‌های قمه‌کش رجوع کرده است. در چنین سینمایی همیشه کارگر، نادیده گرفته شده است؛ البته از این مسأله هم نباید گذشت که بخشی از نادیده گرفتن فضاهای کار و کارگری در سینما و ادبیات ایران، کژکارکرد ادبیات مارکسیستی است. ادبیات و هنر چپ که تحت تأثیر ادعاهای مارکسیسم، خود را ناجی کارگران و زمینه‌ساز ظهور انقلاب‌های کارگری محتوم در جهان می‌دانست، تا توانست از نام کارگر استفاده کرد. این‌که کارگران در جوامع کمونیستی همچنان همان موجودات استثمار شده پیشین بودند، بدون این‌که امیدی به آزادی بیان و رفاه اجتماعی داشته باشند. سینماگران و ادیبان ایرانی از بیم این‌که به مارکسیسم متهم شوند، در نزدیک‌شدن به مسأله کارگران با احتیاط بسیار عمل کردند. 
 
کارگر در سینمای ایران، بی‌چهره است
در سینمای بعد از انقلاب، با وجود این‌که کارگران خود از قشرهایی بودند که از نخست، همدل و همپای انقلاب بودند و در دوران سخت مبارزه با پیوستن به اعتصابات سراسری در فلج کردن نظام شاهنشاهی نقشی پیشرو داشتند، این کم‌اعتنایی به کارگران ادامه داشت. شاید با قدرت گرفتن چپ‌های اسلامی‌ در دوره‌هایی از حیات جمهوری اسلامی، انتظار این بود که ادبیات و فرهنگ کارگری جانی بگیرد اما در همین دوره‌ها هم تکنوکرات‌های راستگرا بخش مهمی‌ از قدرت را به‌دست گرفتند و فرهنگ و هنر در دوران استیلای آنان بیشتر به سمت فضایی رفت که آنان به‌دنبال آن بودند، فضایی که در آن تولید و کارگر و چیزهایی از این دست اولویتی نداشتند. نتیجه این غفلت طولانی در پرداختن به کارگران در سینمای ایران، این شده است که در سینمای ایران ما قهرمان یا چهره برجسته‌ای که کارگر باشد، نداریم. کارگران در سینمای ایران نه‌فقط مورد توجه نبوده‌اند، اصولا بی‌چهره‌اند. همین الان اگر بخواهید چهره‌های سینمایی برجسته در حوزه‌های مختلف را در ذهن مجسم کنید، نمونه‌هایی به ذهن‌تان می‌آید. مثلا چند کارمند شاخص، پزشک شاخص، نظامی‌ شاخص و... اما یک شخصیت سینمایی شاخص که کارگر باشد به ذهن نمی‌آید. کارگران در سینما همیشه حاشیه بوده‌اند و به همین دلیل برجسته نشده‌اند و تصویری از آنها در ذهن نمانده است. 
 
کارگری که هست، کارگری که دیده می‌شود
فهرستی از فیلم‌هایی را که شخصیت اصلی آنها کارگر بوده است، مرور کنیم: «جنگ جهانی سوم» هومن سیدی،«روسری آبی»، «زیر پوست شهر» و «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد، «اینجا بدون من» بهرام توکلی، «کارگر ساده نیازمندیم» و «زندگی جای دیگری است» منوچهر‌ هادی، «زندگی ادامه دارد» عباس کیارستمی، «بادکنک سفید» جعفر پناهی، «جمعه» حسن یکتاپناه، «زمانی برای مستی اسب‌ها» بهمن قبادی، «آبادانی‌ها» کیانوش عیاری، «دان» ابوالفضل جلیلی، «آتشکار» و «خواب تلخ» محسن امیریوسفی، «چندکیلو خرما برای مراسم تدفین» سامان سالور، «چند می‌گیری گریه کنی» شاهد احمدلو، «چهارشنبه‌سوری» و«جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی، «باد در علفزار می‌پیچد» خسرو معصومی، «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» بهنام بهزادی، «محیا» اکبر خواجویی، «هیچ»، «استراحت مطلق» و «بیست» رضا کاهانی، «کیفر» حسن فتحی، «دیگری» مهدی رحمانی، «لطفا مزاحم نشوید» محسن عبدالوهاب، «آقا یوسف» علی رفیعی، «آلزایمر» احمدرضا معتمدی، «شیفت شب» و «سوت پایان» نیکی کریمی، «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا، «مرگ کسب و کار من است»، «مردی که اسب شد»  و «همه چیز برای فروش» امیرحسین ثقفی، «جیب‌بر خیابان جنوبی» سیاوش اسعدی، «حوض نقاشی» مازیار میری، «چندمتر مکعب عشق» جمشید محمودی،  «ارسال یک آگهی تسلیت برای روزنامه» ابراهیم ابراهیمیان، «انتهای خیابان هشتم» علیرضا امینی، «پنج‌ستاره» مهشید افشارزاده، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «چهارشنبه 19 اردیبهشت» وحید جلیلوند، «ابد و یک روز» و «برادران لیلا» سعید روستایی، «سینما نیمکت» محمدرضا رحمانیان، «برادرم خسرو» احسان بیگری، «به یک کارگر ساده نیازمندیم» پدرام کرمی‌ و... .

معادل‌سازی کارگر و فقر
در اغلب این فیلم‌ها، کارگران موضوع فیلم شده‌اند تا وضعیت اقتصادی وخیم، شوربختی و بی‌پولی‌شان به‌تصویر درآید. در بیشتر فیلم‌های سینمای ایران، کارگری و فقر معادل هم قرار گرفته‌اند و در نتیجه این فقر است که آنها گاه دست به کارهایی می‌زنند که برای‌شان دردسرساز است. کارگر در بیشتر فیلم‌های ایرانی، به‌خاطر شرافتش در انجام دقیق و درست کارش با وجود کم بودن حقوق و مزایایش تصویر نشده است.  البته که وضعیت اقتصادی بسیاری از کارگران ما قابل قبول نیست اما اگر سینمای ایران چشمش را روی این قشر شریف بهتر می‌گشود، سوژه‌های تازه و جذابی در زندگی همین قشر می‌دید. 

چرا این کارگران را ندیدید؟
این سؤال مطرح است که چرا داستانی از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری را به راه انداختند، ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند اما اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ (نیاز به توضیح نیست که فیلم‌هایی مانند پالایشگاه را دچار ضعف مفرطند، محسوب نکرده‌ایم)، کارگرانی که با هوشمندی و خلاقیت، دستگاه‌های از رده خارج را نوسازی کردند یا با اختراعات و ابتکارات خود، به افزایش بهره‌وری و رشد اقتصادی کشور کمک کردند، ارزش توجه نداشتند؟ سینمای ایران باید این غفلت تاریخی را جبران کند و دوباره در تعریف و توجه خود از جامعه کارگری تجدید‌نظر کند. 

مسیری که برگشت
سینمای انقلاب اسلامی در سال‌های نخست حرکت خود، چشم بینایی درباره قشرهای مختلف اجتماعی داشت و با شکار داستان‌هایی از دل جامعه،سعی می‌کردچتری فراگیربرای همه اقشاراجتماعی داشته باشد.این امر از یک سو به وسعت نگاه و اطلاعات فیلمسازان برمی‌گشت و از دیگر سو به شرایط اجتماعی که درآن سهیم بودن همه اقشار واصناف برای سرپا نگه داشتن کشور در گرماگرم نبردی سخت و جنگی تحمیلی مشخص بود.ساخت فیلم‌هایی همچون «شیلات» به کارگردانی رضا میرلوحی و نویسندگی محمد بلیش مازندارانی، محصول سال 1362 با بازی ماندگارزنده یاد داوودرشیدی درباره کارگران شیلات وهمچنین«ترن» به نویسندگی و کارگردانی امیر قویدل محصول سال1366بابازی فرامرز قریبیان وخسرو شکیبایی درباره کارگران خط آهن، نمونه‌هایی از این دست فیلم‌هاست. هردو فیلم که با وجود گذشت چهار دهه از ساخت‌شان هر دو دیدنی و سرپاست، به نقش مستقیم و مهم کارگران در انقلاب توجه دارند، فیلم‌هایی که همچنان هم به لحاظ قصه وکشش داستانی مخاطبان رابه دنبال خود می‌کشانند، هم داستان‌هایی کاملا ایرانی وبومی دارند وهم البته به نقش مهم وسازنده کارگران گمنامی می‌پردازند که درمسیرپیشبرد اهداف انقلاب مؤثر بوده‌اند. این مسیر درسال‌های دهه70، ادامه نیافت وسینمای ایران به مسیری دیگر افتاد وفیلم‌هایی چون ترن و شیلات، فقط در خاطره تصویری مردم ما قرار دارند. 

منبع: جام‌جم آنلاین

انتهای پیام/